“Afscheid met 100% liefde”

Ineens is het die dag. De dag die je vreesde. De dag dat je moeder dood gaat. Dwars door haar verdriet heen ontdekte Ellen Nooren (48) uit Tynaarlo dat een einde ook een begin kan zijn.

Die handen. Het eerste dat Ellen opvalt zijn de man zijn handen. Afgekloven nagels, onverzorgd. De begrafenis man staat in de woonkamer van haar ouderlijk huis in Hoogezand-Sappemeer op Ellen te wachten. Het is woensdagmorgen, even over zeven. Een uur geleden verloor Ellen haar moeder. “Wat komt u doen?”

Ze schrikt van haar scherpe toon. Een soort oergevoel neemt Ellen over. Zoals bij de geboorte van haar kinderen. De man stelt zich voor als de uitvaartverzorger.
“uw moeder moet gewassen worden.”
Hij beent naar de bank, waar haar moeder, ogenschijnlijk slapend, ligt. Moet die man, met zijn handen, mijn moeder aanraken. Mooi niet, denkt Ellen.
“Mijn moeder moet helemaal niks”, bijt ze hem toe. Dit is mijn moeder. Mijn manier. Moet ze gewassen? De man knikt. “Dat is gebruikelijk.”
“Wat gebruikelijk is, kan me niet schelen. Oké, ik vind het goed dat ze gewassen wordt, maar dan ben ik degene die dat doet.”

Na het wassen zoekt Ellen boven naar kleren. Haar moeder bezat veel kleren, mooi en smaakvol. Ellen kiest voor groen en wit. Levenskleuren. Dan moet ze haar moeder in de kist tillen. Alleen lukt het niet. Ze kijkt met afgrijzen naar de handen.
“Kunt u handschoenen aandoen?”

 

Uitvaartbijlage van het Dagblad van het Noorden (27-11-2014)
Bekijk het originele artikel (pdf)