Samen begraven

De vraag wordt mij gesteld of ik zo spoedig mogelijk langs kan komen voor een bespreking. Mevrouw vertelt dat haar man al jaren geleden gestorven is en begraven in haar woonplaats. Nu zij zelf niet lang meer te leven heeft, is zij gaan zoeken naar een mooie plaats waar ze begraven wil worden. Ze vindt een prachtig plekje op een natuurbegraafplaats, waarvoor zij kiest. Daar wil zij begraven worden – en dan het liefste samen met haar man.

Mevrouw geeft de wens aan om zelf nog bij de zogenoemde herbegraving van haar man aanwezig te willen zijn. Ik beloof mevrouw alles uit te zoeken en het traject zo spoedig mogelijk in gang te zetten.

Alle betrokken partijen zijn welwillend en meewerkend. Administratieve zaken kunnen snel in orde worden gemaakt, zodat we spoedig een dag voor de herbegrafenis van meneer kunnen inplannen. Een paar dagen later krijg ik echter bericht dat het niet goed gaat met mevrouw. De tijd heeft mevrouw ingehaald en zij komt te overlijden nog vóórdat zij aanwezig kon zijn bij de herbegrafenis van haar echtgenoot.

Ik stel aan de broer en schoonzus van mevrouw voor om toch zoveel mogelijk aan de wens van mevrouw tegemoet te komen. Het gezamenlijke graf geheel te openen en zodoende mevrouw op de dag van de begrafenis toch gelijktijdig met haar echtgenoot te kunnen begraven. De familie gaat hiermee akkoord en ik zet de voorbereidingen in gang.

In de vroege ochtend beginnen collega’s met de overbrenging van meneer en op het moment dat wij aankomen op de door mevrouw zelfgekozen begraafplaats, wacht daar haar man, na al die jaren van elkaar gescheiden te zijn geweest, op haar.

Op een bankje in de hemel
Zitten zij samen, zij aan zij.
Als engelen weer samen.
Hun leven samen was voorbij,
jaren was er een scheiding
met veel pijn in haar hart.
Maar in de hemel weer bij elkaar
niet ieder apart.
De handen ineengestrengeld,
een zachte, diepe zucht.
Zo zitten zij daar samen,
op dat bankje in de lucht

– Anita Buikstra